Nga: *Robert Torricelli
OPINION
Përqafimi i rezistencës iraniane në kampin Ashraf në Shqipëri nga ish-Sekretari i Shtetit Mike Pompeo këtë javë mund t’i shtojë kapitullin e fundit historisë së një Revolucioni të ri iranian. Më në fund pjesët janë në vend.
Dekada abuzimi, torturash dhe autoritarizmi pasuan Revolucionin Iranian të vitit 1979. Një kombinim i interesit vetjak dhe neglizhencës dashamirës nga komuniteti ndërkombëtar komplotoi për të lejuar regjimin në Teheran të ndërtonte burimin kryesor në botë të terrorit të sponsorizuar nga shteti pothuajse i pandërprerë.
Gjithçka filloi të zhbëhej kur Shtetet e Bashkuara u tërhoqën nga marrëveshjet bërthamore JCPOA. Hedhja e një sy qorr ndaj sulmit argjentinas AMIA, bombardimeve të kullave Khobar dhe USS Cole nuk kishte mjaftuar. Regjimi i sanksioneve u shtrëngua dhe izolimi iranian ishte pothuajse i plotë.
Zbulimi i brendshëm se regjimi sanksionoi vrasjen e afro 30,000 të burgosurve politikë disa dekada më parë galvanizoi opozitën dhe minoi më tej legjitimitetin e regjimit. Keqmenaxhimi dhe korrupsioni i përhapur përshpejtuan spiralen e rënies ekonomike. Skena ishte vendosur për epideminë Covid për të demonstruar dështimin e plotë të Mullah-it për të qeverisur.
Katër dekada të qeverive perëndimore në të dy anët e Atlantikut që bëjnë lëshime për të inkurajuar regjimin të ndryshojë sjelljen e tij është mjaft e gjatë për të njohur dështimin e kësaj qasjeje.
“Një faktor serioz i munguar në politikën e SHBA-së ndaj Iranit ka qenë mungesa e mbështetjes politike për opozitën e organizuar”, tha Sekretari Pompeo.
“Nën udhëheqjen e zonjës Marjam Rajavi, NCRI po hedh bazat për një republikë të lirë, sovrane dhe demokratike në Iran,” shtoi ai.
Futni Mike Pompeo në shkelje. MEK kishte krijuar tashmë marrëdhënie të forta me Kongresin e SHBA-së dhe me shumë deputetë në të gjithë BE-në. Ish-kryeministri Harper i Kanadasë dhe ministrat e Jashtëm John Baird nga Kanadaja, Giulio Terzi nga Italia dhe Michèle Alliot-Marie kanë qenë vizitorë të shpeshtë në ngjarjet e MEK.
Prania e Mike Pompeo javën e kaluar me zonjën Rajavi, Presidente e zgjedhur e Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit, shtoi një element të ri. Të gjitha ndarjet dhe dyshimet u hodhën mënjanë. Ekziston vetëm një grup opozitar iranian me burimet, mbështetjen dhe udhëheqjen për të zëvendësuar regjimin.
Është një fakt i demonstruar më së miri nga vetë regjimi përmes disa sulmeve terroriste në tentativë kundër organizatës dhe fokusimit të tij gati obsesiv në aktivitetet e saj. Qindra ose më shumë qeliza organizative të krijuara nga MEK tani po promovojnë demonstrata në të gjithë vendin. Ata po krijojnë opozitën e përqendruar të bashkuar në terren që Mike Pompeo dukej se e njohu me fjalët e tij javën e kaluar.
*Robert G. Torricelli, demokrat i Nju Xhersit, shërbeu në Senatin e Shteteve të Bashkuara nga 1997 deri në 2003 dhe në Dhomën e Përfaqësuesve të SHBA nga 1983 deri në 1997. Ai punoi për Zëvendës Presidentin Walter Mondale dhe guvernatorin Brendan Byrne.
